බෝ ගහ යට තන(ණ) මිරිකන් අමරේ!!

බෝ ගහ යට තන(ණ) මිරිකන් අමරේ!!
July 10, 2007 at 3:29 am (Edward Said, amarakeerthi, literature, noam chomsky, politics, sinhala, sri lanka, unicode, කලා, තණ, තන)
ඕනෑම මානව සංස්කෟතියක ඇති ප්‍රධානම මෟදු/බුද්ධිමය නිෂ්පාදන/නිර්මාණ කිහිපය අතරිනුත් ප්‍රායොගිකව වඩාත්ම බහු ජන සහභාගීත්වයක් ඇතිව/බහු ජන ප්‍රජාතාන්ත්‍රික බවක් සහතව වැඩෙන සංඝඨකය වන්නේ හාෂාව බව මගේ හැගීමයි. බසෙහි ඇති සරල බව මෙන්ම එහි ඇති ගැඹුරු බව හා විවිධත්වයද ඒ මානව සමූහයේ ජීවන රටාව සිතුම් පැතුම් රුචි අරුචිකම් මෙන්ම බුද්ධිමය මේරුම්කමද හඳුනාගතහැකි නිර්ණායකයන්වේ. මෙහිදී මා කතාකරන්නේ සරල අර්ථයෙන් හාෂාව ගැන මිස හාෂාවේ ව්‍යවහාරයෙන් නිපැදෙන සාහිත්‍ය ගැනනොවේ (හරියට සිත්තරකු අත ඇති වර්ණ ඵලකය ගැන මිස ඔහුගේ සිත්තම ගැනනොවේ). එසේම මෙහිදී ජනවහරේ බස, විදග්ධ ප්‍රබුද්ධ ලිඛිත හාෂාව, රස්තියාදු පාදඩ බාසාව ආදී සියල්ල කැමැත්තෙන් හෝ අකමැත්තෙන් අපට එකවිට සැලකිල්ලට ගැනීමට සිදුවෙයි - අර සිත්තරාගේ ඵලක‍ෙය් ඇති සමණළ වර්ණ පදාස මෙන්ම අඳුරු බොර ගුරු පාට තලිද ඇත්තාක්මෙන් (එක් එක් සංගඨකයට ගැලපෙන ප්‍රමාණාත්මක හා ගුණාත්මක බරක් දෙමින්). සිංහල හාෂාව සම්බන්ධයෙන් අ.පො.ස.(සා/පෙ)ට වඩා ඉහල දැනුමක් නැතත්, මුලු වෟත්තීය දිවියම සිංහ‍ලෙන් තොරව ගෙවෙතත් මට මේ සටහන ලියන්නට සිත්වූයේ මේ දින වල සිළුමිණ පුවත්පතේ පුන්කලස අතිරෙකයේ දිගහැරෙන “හාෂාව පිළිබඳ ප්‍රශ්නය” විවාදය කියැවූ පසුවයි. (ඔව් ඉඳ හිට සිළුමි‍ණෙත් කියැවිය හැකි දේ තිබේ )
බ්ලොග්චාරීන් ගේ පහසුව පතා එම විවාදයේ මතුකෙරෙන අදහස් අතරින් මා වැදගත් යැයි සලකන අදහස් කිහිපය සැකෙවින් මෙසේ දක්වමි.(මේ බ්ලොග තේරුම් ගැනීමේ පහසුව සදහා මා මෙම කරුණු උපුටා දැක්වූවත් පුළුල් අවබොධයක් ලබාගැනීමට කරුණාකර මුල් ලිපි කියවන්න)
සති කිහිපයක් තිස්සේ අතරින්පතර පලකෙරෙන ලිපි කිහිපකින් මේ විවාදය කෙරේ. එක් පාර්ශවයක් කොළඹ සරසවියේ කථිකාචාර්ය අගලකඩ සිරිසුමන හිමි සහ සේපාල් අමරසිංහ වන අතර‍ අනෙක් පසින් ඇමරිකාවේ කොර්නල් සරසවියේ ආචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති වෙයි.
තේමාව සිංහල භාෂාවේපරිහාණියට හේතුවුනු නණලළ සහ අනෙකුත් සංස්කෟතික ආරක්ෂණ වාදය හා සංස්කෟතික නවීකරණවාදය ආදිය.
1. සාමාන්‍ය/සාම්ප්‍රදායික සිංහල අක්ෂර වින්‍යාසය අත හැර ණ ළ ළු ෂ අකුරු නැතිව සිංහල කට වහරින් ලිවීම ප්‍රචලිත කිරීමේ ව්‍යාපෟතිය (සිරි ගුනසිංහ, අජිත් තිලකසේන ආදීන්) අවසාන වශයෙන් මග පෑදුවේ හරියට සිංහලවත් ඉංග්‍රීසිවත් බැරිව “ඔළුව නැති ඔළු” චැනල්වල සිංග්ලිෂ් ඇදබානා අඳබාල නංගිලා මල්ලිලාගේ බාසාවට බව අගලකඩ සිරිසුමන හිමි සහ “අනෙකුත් රෙද්ද උස්සාගෙන සිංහල රැකගන්නට දඟලනවා”යැයි අමරකීර්ති කන්ඩායම සළකන අය පවසයි.
2.නමුත් සිරි ගුනසිංහ, අජිත් තිලකසේන අදීන් උත්සාහ කළේ සිංහල කටවහර ඇසුරින් ලේසි ව්‍යවහාර බාසාවක් හදාගන්නට බවත් එහෙම කෙරුවානං මේ “ඔළුව නැති ඔළු” චැනල්වල සිංග්ලිෂ් ඇදබානා උන් සිංග්ලිෂ් වෙනුවට අර ලේසි සිංහල කතා කරනු ඇති බව ලියනගේ අමරකීර්ති කියයි.
සිංහල සාමාන්‍ය/සාම්පුදායික අකෂර වින්‍යාසය (මට හිතෙන විදියට මෙහිදී සාම්පුදායික යන වචනය යොදාගැනීමමත් පොඩි ඇමරිකන් මානසික යුද්ධ උපක්‍රමයකි) හාස්‍ය මුසු විවේචනයකට ලක්කරන අමරකීර්ති, සිංහල සාමාන්‍ය අකෂර වින්‍යාසය නවීකරණය කීරීමෙන් (ණ ළ ළු ෂ අකුරු අතහැර ලිවීමෙන්) නව රසයන් මැවිය හැකි (අර්ථ ජනන ශක්තිය වැඩිකර ගත හැකි) අයුරු මෙසේ පෙන්වාදෙයි.
“බෝ ගහ යට තණ පොඩි කල ජිනරතන” යන්න ගන්න. දැන් මෙහි අර්ථ දෙකක් ඇත. ජිනරත්න නැමැත්තා බෝ ගහ යට තණකොල පොඩි කර ඇත. නැත්නම් බුදුන් බෝ ගහ යටදී තෟෂණාව පරාජය කර ඇත. ඒ කවිපදය මෙහෙම ලියමු: “බෝ ගහ යට තන පොඩි කල ජිනරතන” දැන් ඊට තවත් අර්ථයක් ඇත. ජිනරතන නම් කොල්ලා (නැත්නම් සාමනේර නම) බෝ ගහ යටදී පොඩි කොලුකමක් කර ඇත! ජන කවිය හඬගා කියන කල අකෂර වින්‍යාසය නොපෙනෙන නිසා, එනම් ණ සහ න අතර උච්චාරණ වෙනසක් නැති නිසා මේ අර්ථ තුනම එකවර රසික මනසේ ක්‍රියාත්මක වන්නට පුළුවන. …. ඒ නිසා එක්කරන හාස්‍ය සහ සෙල්ලක්කාරකම කවියෙහි නාටකීයත්වය වැඩිකරයි. එහි එන අන්දමේ මනරම් කොලුකම්සහිත ගැටවර වියේ ගත කළ මම නම් ඒ තුන්වෙනි අර්ථයට බෙහෙවින් කැමැත්තෙමි.
දැන් මගේ විග්‍රහය
සමහරවිට තන මිරිකන සෙල්ලක්කාර මනරම් කොලුකම් සහිත ගැටවර වියක් නොතිබුනාවිය හැකි සංගයාවහන්සේ නමකුත් හවුල්කරගෙන කරනා විවාදයකදී එක පාරශවයකට අඩුමතරමින් ප්‍රසිද්ධියේ හුවමාරුකරගත නොහැකි අත්දැකීමක් මේ විවාදට අනුපානවශයෙන් ගැනීම තරමක අසාධාරණ හා ශාස්ත්‍රීය සදාචාරට එරෙහි ෆවුල් පහරක් යැයි විටෙක සිතුනත් එය අර රෙද්ද උස්සාගෙන සදාචාරය රැකිනා අය අමරකීර්ති සමග බේරාගතයුතු ගනුදෙනුවකි.
සරලව ගත් කල අමරකීර්ති කියන්නේ ණනලළ බේදය නොසලකා ලිවීමෙන් සාහිත්‍ය කෟතියක රසය නැති වෙනවා වෙනුවට අවශ්‍යනම් රසය වැඩි කර ගත හැකිබවයි. මට එක් අතකින් මේ තර්කයේ ඇත්තක් ඇතැයි සිතුනත් ටිකක් දුරට සිතා බලද්දී එහි ඇති අඩුව හෙවත් නිර්මාණාත්මක දිලිඳු බව ඉවෙන් මෙන් දැනෙයි.
සිරි ගුනසසිංහ, අජිත් තිලකසේන ආදී සංස්කෟතික නවීකරන වාදීන්ට තම නිර්මාණාත්මක ප්‍රතිභාවන් දියුනු තියුනු කරන්නට යාමේදී අප සංස්කෟතියේ/භාෂාවේ ඇති යම් යම් පුරුදු/රීති/නීති බාදා වැට කඩොළු මෙන් පෙනෙයි. මෙය සිංහල සාහිත්‍යට පමනක්/සිංහල සංස්කෟතියට පමනක් සීමාවූ ප්‍රශ්නයක් නොවන බව මගේ හැගීමයි. මෙලොව ඇති ඕනෑම සංගත පද්ධතියක ඇති ස්වභාවයකි. නමුත් සැබෑ නිරමාණ කරුවාගේ නිරමාණාත්මක බව මතුවන්නේ මෙම රීති කඩුල්ල පනිනා ආකාරය අනුවයි. අලුතින් ධනාත්මකව යමක් නිරමාණ කළ නොහැකි අඳබාල නොපුහුදුන් නවීකරන වාදියා පලමුවෙන්ම කරන්නේ පුරුදු/රීති/නීති කඩාබිඳ දැමීමයි(අතහැර දැමීමයි). නමුත් මා හිතන්නේ සැබැ නිර්මාණාත්මක නවීකරන වාදියාට නම් මෙම පුරුදු/රීති/නීති වලට නවඅර්ථදැක්වීමක් දිය හැකිවියයුතුය. මෙය නණලළ ප්‍රශණයේදී විසඳන්නේ කෙසේදැයි පෙන්වාදීමට මට(අඩුම තරමින් හරියට නණලළ ලියාගැනීමට වත් නොහැකි) නිර්මාණාත්මක හා ශාස්ත්‍රීය පුළුවන්කමක් නැතත් ඒ සඳහා ඉතා රළු සරල හාස්‍ය මුසු යොමුවක් දක්වන්නට ඉඩදෙන්න.
මෙහි දී ප්‍රශ්ණය වී ඇත්තේ ලිඛිත බසින් සමහර වචන ලියද්දී එම වචන කියද්දී ඇති ව්‍යංග බව නැතිවී නිශ්චිත අර්ථයන් ලැබීමෙන් ලිඛිත බසින් ප්‍රකාශවෙද්දී සමහර සියුම් රසයන් අඩුවීමයි. නිර්මාණාත්මක නවීකරන වාදියකුට තමන්ට ව්‍යංගබව මතුකිරීමට උවමනා විටදී පහසුවෙන්ම(රැඩිකල්වී) එම වචන ලියනා විදිය වෙනස්කල හැකිය. ඉහත තනයම උදාහරණයට ගතහොත් තණකොල හා තෟෂණාව ගැන ලියන්නා “තණ” ලෙස ලියද්දී, පියවුරු ගැන ලියන්නා “තන” ලෙස ලියද්දී, තණකොල, පියවුරු හා තෟෂණාව යන මේ සියල්ල පටලවා රසිකයාට නන්නත්තාර සෙල්ලක්කාර රසයක් දීමට උවමනා ලියනගේට (අමරකීර්තිට) “තන(ණ)” හෝ “තණ(න)” ලෙස ලියාගත හැක(ඔව් සිරාවටම). එතකොට අර අර කවි පදය මෙසේ ලිවිය හැක:
“බෝ ගහ යට තන(ණ) පොඩි කල ජිනරතන”
ඔය වරහන් දෙක ටිකක් අමුතුවට පෙනුනාට ඉන් අවංකවම රචකයා ව්‍යංගයක් මතුකරන්නට උත්සාහකරනා බව නිශ්චිතව ප්‍රකාශවේ.මෙය එකවිටම විකාර අදහසක්සේ පෙනුනත් ටිකක් දුරදිග සිතා බලන විට මෙය රෙද්ද උස්සාගෙන දඟලන අය තව තවත් කුලප්පු කරගන්නෙත් නැතිව, තන මිරිකා ආතලයක් ගන්නට බලාසිටිනා (අමරකීරතිගේ) රසික මල්ලිලා(දැන් දැන් නංගිලාද)ගේ බලාපොරොත්තු සුන් කරන්නේත් නැතිව සිරිසුමන උන්නානසේටත් හොරෙන්ම කරගතහැකි කොළුකාර(සමලිංගික නොවේ) විසඳුමකි. නමුත් පැහැදිලිවම අමරකීර්තිලා මෙවැනි අතරමැද සමාදාන වලට සූදානම් නැතැයි මට සිතේ. ඔවුන් මස් රාත්තලම ඉල්ලන්නේ මීට වඩා දුරගිය ඉලක්ක ඔවුනට ඇතිනිසාද?
තවත් කරුණක් නම්, “ලංකාවේ පත්තර ලේඛකයන්” කරන්නාක් මෙන් චොම්ස්කිගේ අරපොත කියෙව්වොත් ඕකට උත්තර ලැබෙයි වැනි දේ කියන්නට අකමැති උවත්, අමරකීරති උපුටන එඩ්වඩ් සයිද් කෙසේ වෙතත් මට හිතෙන විදියට නෝම් චොම්ස්කි ගේ විශ්ලේශණ අනුව නම් මේ අකෂර වින්‍යාස අල්ලාගෙන කරන දැඟලිල්ල අන්ධයා අලියා විස්තරකරනවා වැනි අසම්පූර්ණ උත්සාහයකි.
භාෂා සාහිත්‍ය සිත්තරා අත ඇති වර්ණ ඵලකයේ ඇති තවත් එක් වර්ණයක් වැනි අක්ෂර වින්‍යසය මේ භාෂා සිත්තමේ සියුම් බව තවත් වැඩිකර ගතහැකි මෙවලමකි. අවශ්‍ය අයෙකුට කළු සුදු රේඛාවලින්ම පමනක් සිතුවම් ඇඳගත හැක.
ආශ්‍රය කරගන්නා කරුණු හා කරුණු විශ්ලේෂණය, තර්කාකිකත්වය අනුව සලකනවිට අමරකීර්තිගේ මතය ඉතා ශාස්ත්‍රීය ආකර්ශනීය බවක් පෙන්වයි. සිරිසුමන හිමියන්ගේ මතය ඉතා සරල, අශාස්ත්‍රීය සිංහල උත්තමවාදී, ගැඹුරක් නැති, ලිංමැඩි, ඒක මාන, නූතනත්ව විරොධී මතයක් බවට පත්කොට ඇත. නඩුවකදී නං උන්නාසෙට ඇපත් නැතිසේය. එහෙත් මට නම් පෙනෙන්නේ මේ ප්‍රශ්ණයේ සැබෑ යථාර්ථය නම් එතරම් සරල ජයග්‍රහණයක් අමරේට නොදෙනු ඇතිබවයි. අමරකීර්තිම නිවැරදිව පිලිගන්නා පරිදි මෙය නණලළ පටලැවිල්ලක් පමණක්ම නොවේ. සිරිසුමන හාමුදුරුවන් හා අනෙකුත් කොළඹ සරසවි ශාස්ත්‍ර පීඨයේ අය නොවේ මේ නඩුවේ සැබැ පැමිණිළිකාර‍යන්. මම හිතනා අන්දමට අමරකීර්තිගේම බුද්ධියේ/හදවතේ එක පැත්තකුත් තාමත් මේ නඩුවේ පැමිණිළිකාර‍යෙක්. අපිට නැත්තේ/අඩු සංස්කෟතික නවීකරණ වාදීන් නොවේ. අපිට නැත්තේ සංස්කෟතියක් වෙනස්වෙන්නට ඉඩදෙමින් එය සංවර්ධනය සහ සංරක්ෂණය කරගන්නට දන්නා අපේ යුගයේ ප්‍රාඥයන්ය. මා මේතාක් සිතාසිටියේ අමරකීර්ති එවැනි ප්‍රඥාංකුරයෙකු බවයි. එඩ්වඩ් සයිද් ගුරුකොටගෙනම උවනාව තිබේනම් අමරේට ත‍ව දුරටත් එවැනි ප්‍රාඥයකු විමේ වාසනාව ඇති බව මාගේ පැතුමයි.
අපේ සංස්කෟතිය තුල සංස්කෟතික නවීකරණ වාදීන්ට හා සංස්කෟතික ස්වයංවිවේචකයන්ට අසාධාරණ ප්‍රහාරයන් සැමදාම මේ ලිංමැඩි සංස්කෟතික උත්තමවාදීන් එල්ලකරන බවත් එයම අපේ පරිහානියට හේතුවීඇතිබවත් අමරකීර්ති කියනවිට තවත් පැත්තකින් හාන්සිපුටුවකට වී දුම් පයිප්පය මෑත් කොට කට කොනකින් පඩික්කමට (සිළුමි‍ණේ පුන්කලසට) කෙල පාරක් ගසන (කුහක) අමරසේකරයන් මෙසේ කියති.
“ඔය අමරකීර්ති කියන එකාත් මගේ හිතේ මට එහෙන් මෙහෙන් පේනවා එන්. ජී. ඕ. වලට සම්බන්ධයක් ඇති. ඔය (ඇමරිකන්)විශ්වවිද්‍යාලවල ඕන එකෙකුට ගිහිල්ල උගන්නන්න පුලුවන්. මට මතකයි ඔය අමරකීර්ති එක සැරයක් ඉංග්‍රීසියෙන් ලියලා තිබුණා සරච්චන්ද්‍ර ඔය ශෛලගත නාට්‍ය ගැන පර්යේශණ කලේ ඇමරිකන් සල්ලිවලින් කියලා. ඕකත් මං හිතන්නේ ඇමරිකන් ගැත්තෙක් වෙන්න හදන්නේ මගේ හිතේ. ඕකුන්ව තියාගන්නවා මේ රටවල් ගැන අවබෝධයක් ලබාගන්න. මෙහෙන් යන හුඟක් අයගෙන් ඔය ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන්ගෙන් උන්ට ඕනේ මේ රටවල් ගැන තොරතුරු ලබාගන්න. වෙනදේකටනෙවෙයි, උන්ගේ CIA වැඩවලට. ඒකට මෙහේ ඉන්න අය ගෙන්නල උන්ගෙන් තොරතුරු ගන්නවා. ඒකට සුදුසු අයව තෝරගන්නවා.දැන් ඔය එච්. ඒ. සෙනවිරත්න, ගනනාථ ඔබේසේකර ඕකුන් ඔක්කෝම ඒ සඳහා පාවිච්ච් කරපුකට්ටිය.”
මට හිතෙන හැටියට නම් අමරේ මේවාට එතරම් කුලප්පු වියයුතු නැත. [මෙහි මුලින් පලවූ වැකි කිහිපය එතරම් සුදුසු නැති බව මට වැටහුනු බැවින් ඒවා මා විසින්ම කපා දමන ලදි